Σαργός: Από τα πιο γνωστά ψάρια των Ελληνικών θαλασσών ψαρεύεται με πολλούς τους τρόπους. Συχνάζει από τα βράχια της ακτής μέχρι στα πολύ βαθιά νερά σε βράχους και πλάκες και γενικά σε βραχώδη βυθό, θα τον αναζητήσουμε είτε με ψαχτίρι στις τρύπες και σχισμές των βράχων, είτε με καρτέρι. Ζει σε κοπάδια αλλά όταν μεγαλώσει γίνεται πολύ προσεκτικός, καχύποπτος και συνήθως ζει μόνος. Αν παρακολουθήσουμε κάποιο μικρό σαργό χωρίς να τον τρομάξουμε και δούμε που μπήκε, πολύ πιθανό να είναι φωλιά και να βρούμε και μεγαλύτερους εκεί, αν τελικά ανακαλύψουμε κάποια φωλιά που να έχει αρκετά ψάρια προσπαθούμε να ρίξουμε στο μεγαλύτερο σε καίριο σημείο, ώστε η βολή μας να το σκοτώσει αμέσως χωρίς να σπαρταρίσει, διότι θα τρομάξουν τα υπόλοιπα, πολλοί ψαροκυνηγοί χρησιμοποιούν τετράαινα ή πεντάαινα που ακινητοποιεί το ψάρι αν το πετύχει κατά μήκος. Με βέργα Ταϊτής μπορούμε μερικές φορές να ευθυγραμμίσουμε δυο ή και τρία ψάρια μαζί για να τα πάρουμε με μία βολή, προσοχή! η βολή πρέπει να είναι σε καλό σημείο για όλα τα ψάρια και όχι ένα από την ουρά και το άλλο από την κοιλιά γιατί σίγουρα θα ξεψαρίσουν και θα τρομάξουν και τα υπόλοιπα. Προτιμήστε ένα και καλό παρά τα πολλά, αφού υπάρχει το ενδεχόμενο να τραυματίζουμε κάποια χωρίς λόγο, πράγμα που κανένας μας δεν θέλει, άλλωστε μπορούμε να πάρουμε λίγα σήμερα και λίγα την επόμενη φορά, γιατί οι καλές σαργοφωλιές 'κρατάνε' πάντα κάποια ψάρια αρκεί να μην το παρακάνουμε. Μην ξεχνάτε, σκοπός του υποβρυχίου ψαρέματος μας είναι να απολαύσουμε την ομορφιά του βυθού και να πάρουμε μερικά ψάρια από αυτόν και όχι να τα αφήνουμε τραυματισμένα, πρέπει να σεβόμαστε τη θάλασσα και αυτά μου μας προσφέρει.
Τέλος να αναφέρω και άλλα δύο γνωστά είδη σαργών: ο καμπανάς ή σαργοπαπάς που είναι σχεδόν όμοιος, αλλά έχει επιπλέον μια μαύρη λωρίδα (όπως αυτής της ουράς) κάθετα ως τα βραγχιακά καλύμματα του και απουσιάζουν οι απαλές γκρι κάθετες γραμμώσεις στο σώμα του και η ούγαινα ή χιόνα, μοιάζει και αυτή πολύ με το συγγενή της κοινό σαργό, αλλά το κεφάλι της είναι πιο μυτερό -υδροδυναμικό. Στις συνήθειες τους διαφέρουν αρκετά, ο καμπανάς είναι πιο κοινωνικός και κυκλοφορεί σε μεγάλες ομάδες και έρχεται σχετικά γρήγορα στο καρτέρι, αλλά σπάνια συναντάμε μεγάλα άτομα του είδους αυτού. Όσο για την ούγαινα από το σχήμα της καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για τον πιο υπερκινητικό σαργό, όντως ταξιδεύει συνέχεια -μόνος του ή με άλλα 2-3 ομοειδή του- και σπανίως τρυπώνει αλλά είναι και αρκετά επιρρεπείς στο καρτέρι που έρχεται πιο γρήγορα από τους άλλους δύο συγγενείς της.

Σηκιός: Ένα όχι πολύ γνωστό ψάρι στο ευρύ κοινό αλλά πολύ γνωστό στους υποβρύχιους κυνηγούς. Ζει σε κοπάδια, σε πετρώδεις βυθούς κοντά σε φυκιάδες και όταν αντιληφθεί τον παραμικρό κίνδυνο χάνεται στο βάθος κάποιας τρύπας που είναι δύσκολο να τον δούμε, για να τον προσεγγίσουμε σε θέση βολής όταν τον αντιληφθούμε βουτάμε και κολυμπάμε παράλληλα και κοντά στον βυθό από τέτοια θέση που να μην μας βλέπει και όλα αυτά αθόρυβα, αλλιώς αν ψαρεύουμε με ψαχτίρι τα πράγματα είναι πιο απλά, θέλει αθόρυβη προσέγγιση της τρύπας και γρήγορη βολή.

Κέφαλος: Είναι ένα αφρόψαρο και συχνάζει σε κολπάκια με αμουδιές, φυκιάδες αλλά και σκόρπια βράχια που συνήθως ξενερίζουν. Είναι ψάρι που δεν αφήνει αδιάφορους τους ψαροκυνηγούς ειδκά όταν πρόκειται για μεγάλα 'κομάτια' και αν βρεθούν σε κοπάδια μέσα σε τρύπες βράχων τότε είναι ένα αρκετά εύκολο θήραμα αλλά γενικά ψαρεύεται με καρτέρι στα ρηχά κυρίως Φθινόπωρο & Χειμώνα.

Σάλπα: Η σάλπα δεν είναι ψάρι που απασχολεί πολλούς ψαράδες, συχνάζει σε όλους τους ελληνικούς βυθούς με προτίμηση τα βράχια μέσα σε φυκιάδες. Με το ψαροντούφεκο επειδή έχει μαλακή σάρκα πρέπει να χτυπηθεί κοντά στο κεφάλι, κινείται κατά κοπάδια και συνήθως πλησιάζει στο καρτέρι ιδίως αν αφήσουμε μία-δύο φυσαλίδες.

Μελανούρι: Πολύ γνωστό ψάρι για τον υποβρύχιο ψαρά που το συναντά συχνά το χειμώνα και την άνοιξη σε τρύπες βράχων ή κάτω από πλάκες όπου μπορεί να πάρει πολλά ψάρια εάν κινηθεί αθόρυβα.

Μουρμούρα: Γνωστό ψάρι των ελληνικών θαλασσών συχνάζει σε βυθούς με άμμο ή λάσπη και ζει σε κοπάδια, τα μεγάλα σε ηλικία μουρμούρια ζουν μόνα τους και δύσκολα συναντούνται. Ο ψαροντουφεκάς θα το συναντήσει πολλές φορές τους καλοκαιρινούς μήνες και κυρίως τον Αύγουστο, αν βρεθούμε σε περιοχή με μουρμούρια τότε το καρτέρι πίσω από κάποιο βραχάκι και ακινησία είναι μια καλή τεχνική ίσως και η μοναδική. Πολλές φορές όταν τα μουρμούρια φοβηθούν θάβονται στην άμμο και αφήνουν μέρος του κεφαλιού ώστε να βλέπουν, είναι πολύ καλή η παραλλαγή τους

Τσιπούρα: Πολύ γνωστό ψάρι για το νόστιμο κρέας της και για αυτό είναι περιζήτητη στους περισσότερους ψαράδες. Οι ψαροκυνηγοί το χειμώνα, που την συναντούν πιο συχνά, την παρακολουθούν από μακριά χωρίς να την τρομάξουν και όταν μπει σε κάποια τρύπα τότε αμέσως βουτάνε και την βρίσκουν μέσα όπου είναι συνήθως εύκολος στόχος, επίσης το καρτέρι είναι μια πολύ καλή τεχνική για αυτό το ψάρι και κυρίως για τις μεγάλες τσιπούρες, όπου δεν θα τρυπώσουν ποτέ άμα μας δούν, απλά θα εξαφανιστούν.

Λαβράκι: Πολύ γνωστό ψάρι θα το συναντίσουμε συχνά το χειμώνα στα ρηχά σε φυκιάδες και βραχάκια ή κοντά σε εκβολές ποταμών, που είναι τα καλύτερα σημεία, όπου με καρτέρι θα ξεγελάσουμε αρκετά από αυτά τα ψάρια. Σε θολά και ρηχά νερά μια καλή τεχνική είναι σηρτό καρτέρι, δηλαδή, κινούμαστε αθόρυβα κοντά στον βυθό χωρίς έντονη κίνηση των πτερυγίων μας αλλά με το ελέυθερο χέρι μας, έτσι μόλις δούμε το λαυράκι σταματάμε και κάνουμε καρτέρι, αν βέβαια είναι σε θέση βολής ρίχνουμε αμέσως. Πολύ πιθανό είναι να ψαρεύουμε σε θολά και κρύα νερά γι’ αυτό θα πρέπει να προσαρμόσουμε τον εξοπλισμό μας κατάλληλα, δηλαδή, όπλα 70cm εως 90cm το πολύ με ικανότητα γρήγορης βολής (προτείνω λαστιχοβόλα), στολή πάχους 5mm έως και 6.5mm αναλόγως εποχή και περιοχή αρκεί να μας κρατά ζεστούς, τα βάρη θα αυξηθούν και για να μην καταπονήσουμε τη μέση μας καλά είναι να βάλουμε ζώνη που παίρνει βάρος και στη πλάτη (γαλλικού τύπου) ώστε να μοιραστεί το βάρος σε όλο το σώμα.

---Βραχόψαρα---

Ροφός: Ο ροφός γνωστό ψάρι στους ψαροκυνηγούς και περιζήτητο για το νόστιμο κρέας του. Ζει σε βυθούς με μεγάλα μονόπετρα και πολλά βράχια ο ψαροκυνηγός θα μπορέσει να πάρει κάποιον ροφό έξω από το θαλάμι του σχετικά εύκολα αν καταδυθεί προς αυτόν αθόρυβα, που μας κοιτά ανύποπτος, -χωρίς να τον τρομάξουμε- πάντα με τον ήλιο πίσω του και το όπλο προτεταμένο, ώστε το ψάρι να μην μπορεί να υπολογίσει την απόσταση που συνεχώς μικραίνει, έτσι όταν φτάσει σε θέση βολής χωρίς καμία καθυστέρηση ρίχνει στο κεφάλι του ροφού. Αν το ψάρι είναι επιφυλακτικό δεν θα μας αφήσει να το πλησιάσουμε σε θέση βολής και θα μπει στον προθάλαμο της φωλιάς του. Έχοντας κρατήσει το σημείο που μπήκε ο ροφός ξαναβουτάμε και πλησιάζουμε αθόρυβα το θαλάμι του σχεδόν έρποντας στο βυθό προσέχοντας να μην κάνουμε θόρυβο στα βράχια και να μην πέσει η σκιά μας στην είσοδο του θαλαμιού και καταλάβει το ψάρι ότι το πλησιάζουμε. Με το που βλέπουμε τον ροφό ρίχνουμε αμέσως σε καίριο σημείο, αποτρέποντας έτσι στον ροφό να μπει στην τρύπα του και να σφηνωθεί μέσα –είναι κάτι που κάνει ο ροφός και τα άλλα βαρχόψαρα από ένστικτο– δηλαδή να βραχώσει. Αυτό πρέπει να αποφεύγεται στο ψάρεμα του ροφού γιατί το ξεβράχωμα ενός ροφού, ακόμα και μικρού είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία και αν το βάθος είναι μεγάλο τότε βάζουμε σε κίνδυνο τον εαυτό μας! Εξάλλου το υποβρύχιο κυνήγι πρέπει να το απολαμβάνουμε και όχι να βάζουμε σε κίνδυνο την ζωή μας! Γι’ αυτόν τον λόγο δεν ρίχνουμε σε ροφό που δεν είμαστε σίγουροι ότι θα βγει εύκολα, βέβαια ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την αντίδραση του ροφού, απλά ας αποφεύγουμε τις 'ατσαλες' και βιαστικές βολές.
 

----Πελαγίσια----

Συναγρίδα: Η συναγρίδα είναι ένα πανέμορφο και δυνατό ψάρι γι’ αυτό την αποκαλούν και ‘βασίλισσα’. Ψαρεύεται σε μεγάλο βαθμό από ψαροκυνηγούς και είναι πραγματικά ένα πανέμορφο ψάρι με νόστιμο κρέας. Καλά σημεία είναι μεσοπέλαγες ξέρες και μικρές βραχονησίδες όπου η συναγρίδες αναζητούν την τροφή τους νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα. Σ' αυτά τα σημεία θα πρέπει να τις αναζητήσει και ο ψαροκυνηγός ψαρεύοντας την με καρτέρι σε διάφορα σημεία με καλή κάλυψη. Τα καρτέρια πρέπει να έχουν σχετικά μεγάλη διάρκεια γιατί η καχύποπτη συναγρίδα πλησιάζει διστακτικά τον κρυμμένο ψαροκυνηγό. Όταν έρθει σε θέση βολής δεν διστάζουμε και ρίχνουμε σε καίριο σημείο του ψαριού. Η αντίδραση της συναγρίδας, αν δεν χτυπηθεί σε ζωτικό σημείο, εγκέφαλο ή καρδία, είναι να φύγει με μεγάλη ταχύτητα προς τα βαθιά παίρνοντας πολλά μέτρα σκοινιού από το μουλινέ του όπλου, που είναι απαραίτητο στο ψάρεμα των πελαγίσιων και όχι μόνο. Πρέπει να ακολουθήσουμε το σκοινί και θα την δούμε κουρασμένη πλέον να προσπαθεί να βγάλει τη βέργα από το σώμα της τρίβοντας το στο βυθό, αν η βολή είναι καλή τότε μαζεύουμε το ψάρι από την επιφάνεια, αν νομίζουμε ότι μπορεί να ξεψαρίσει τότε ρίχνουμε με ένα άλλο όπλο για να σιγουρέψουμε το ψάρι. Είναι κρίμα να δούμε την τελευταία στιγμή να φεύγει από τη βέργα μας η τραυματισμένη συναγρίδα (ή όποιο ψάρι αν είναι αυτό) και να ψοφήσει στο βυθό. Σκοπός μας είναι να πάρουμε μερικά ψάρια από τη θάλασσα και όχι να τα αφήνουμε τραυματισμένα, πρέπει να σεβόμαστε τη θάλασσα και αυτά μου μας προσφέρει.

Μαγιάτικο: Είναι ένα δυνατό πελαγίσιο ψάρι, όταν είναι μικρό κινείται κατά κοπάδια και πλησιάζει τις ακτές την άνοιξη, κατά κανόνα ζει στο πέλαγος και συχνάζει σε μεσοπέλαγες ξέρες όπου και αναζητά τροφή. Τα μεγάλα μαγιάτικα ζούνε μόνα τους ή σε μικρές ομάδες των 3-4 ατόμων. Μεγάλο ενδιαφέρον δείχνει και ο ψαροκυνηγός γι’ αυτό το ψάρι, το οποίο λόγο των μεγάλων διαστάσεων που μπορεί να φτάσει (40–50kg) και της δυσκολίας που εμφανίζει κατά το ψάρεμα του, κάνει το ψάρεμα το πραγματικά συγκλονιστικό και πολύ ενδιαφέρον. Επειδή αναφερόμαστε στα μεγάλα άτομα του είδους πρέπει να τονίσουμε ότι το ψάρεμα τους πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή και σύνεση. Η δύναμη αυτών των ψαριών είναι μεγάλη και όταν χτυπηθεί θα κάνει τα πάντα για να απελευθερωθεί μέχρι την τελευταία στιγμή, εκεί θα πρέπει να προσέξουμε να μην μπλεχτούμε στο σκοινί μας ή να μην μας τραυματίσει με τη βέργα που έχει πάνω του. Η τεχνική για το ψάρεμα του είναι το καρτέρι, όταν τα ψάρια κινούνται στο βυθό και το πλανάρισμα όταν αυτά είναι στα μεσόνερα, δηλαδή προσέγγιση του ψαριού –χωρίς να το φοβίσουμε– και βολή. Μπορούμε επίσης να καταδυθούμε στα μεσόνερα και να μείνουμε ακίνητοι μέχρι να μας πλησιάσει κάποιο μαγιάτικο σε θέση βολής. Είναι αυτονόητο ότι ο εξοπλισμός μας, για το ψάρεμα των μεγάλων μαγιάτικων, πρέπει να είναι σε άριστη κατάσταση και πάντα καλής ποιότητας. Συγκεκριμένα όπλο μεγέθους 105cm και άνω, ικανό ώστε να μπορεί να φτάσει το ψάρι και να το διαπεράσει, πάντα με μουλινέ με πολύ σκοινί καλά τυλιγμένο για αποφυγή τυχών μπλεξιμάτων, η βέργα μπορεί να είναι είτε με σπείρωμα και δίφτερη δελφινίερα είτε ταϊτίεν με δύο μακριά φτερά (9cm), το πάχος της βέργας θα πρέπει να είναι τουλάχιστο 7mm και άνω (τα μικρότερα άτομα του είδους μπορούν να πιαστούνε και με μικρότερης εμβέλειας και ισχύος όπλα.). Είναι αυτονόητο όπως και σε όλα τα ψαρέματα πρέπει να υπάρχει πάντα ζευγάρι για να μας προσέχει και να τον προσέχουμε σε οτιδήποτε χρειαστεί, ειδικά στο ψάρεμα των μαγιάτικων θα πρέπει να υπάρχει σκάφος, αφ’ ενός για να πάμε στο σημείο που συνήθως είναι μακριά από την ακτή και αφ’ εταίρου για να βάλουμε το ή τα ψάρια που θα πιάσουμε που το μέγεθος τους είναι μεγάλο.

----Διάφορα----

Σελάχι